ما و دیگری

و این (همبستگی انسانی) هدفی است که نه با تحقیق که با تخیل می‌توان به آن دست یافت، به یاری قوه‌ی مخیله‌یی که بیگانگان را همدرد ما نشان دهد. همبستگی چیزی نیست که از راه تأمل کشف شود، چیزی است که خلق می‌شود. همبستگی به یمن افزایش حساسیت ما در قبال اَشکال خاص رنج‌کشی و احساس حقارت دیگر مردمان نا‌آشنا با ما خلق خواهد شد. این‌گونه حساسیتِ افزون هرچه بیش‌تر مانع از به‌حاشیه‌راندن مردمِ متفاوت با ما به این بهانه خواهد شد که "آن‌ها این رنج را مثل ما حس نمی‌کنند" یا "رنج حتما همیشه هست، پس چرا نگذاریم که آن‌ها رنج بکشند؟"
این روند رسیدن به چشم‌اندازِ در نظر گرفتن دیگر انسان‌ها به عنوان "یکی از ما" و نه "آن‌ها" موضوعی است منوط به ارائه‌ی شرح مبسوطی از این که مردم ناآشنا با ما چگونه مردمی هستند و نیز منوط به ارائه‌ی شرح تازه‌یی از این که ما خود چگونه مردمی هستیم. این وظیفه‌یی نه بر عهده‌ی نظریه بل بر عهده‌ی انواع نوشتاری چون متون مردم‌شناختی، گزارش‌های روزنامه‌نگاران، داستان‌های مصور، نمایش‌های مستند و به‌ویژه رمان‌ها است.

پیشامد، بازی و همبستگی، ریچارد رورتی، ترجمه‌ی پیام یزدانجو، نشر مرکز، ۱۳۸۵