مهدی آن روز کامنت گذاشته بود که "به گمانم ما مدام داریم این اواخر به چیزهایی برمی خوریم که اصالت را به آسودگی خاطر بشر می دهد." یکی دو روز بعد برخوردم به این نوشته ی ویتگنشتاین:
به گمان من امروزه تربیت انسان به این سو گرایش دارد که توانایی رنج بردن را کاهش دهد. یک مدرسه، زمانی مدرسه ای خوب محسوب می شود که > بچه ها اوقات خوبی داشته باشند < پیش ترها این امر ملاک نبود. بزگترها می خواهند که کودکان همانی بشوند که خودشانند (only more so) و با وجود این، آنان را به دست تربیتی کاملا متفاوت با تربیت خودشان می سپارند. - توانایی رنج بردن هیچ ارزشی ندارد، چراکه قرار است رنجی وجود نداشته اشد.
فرهنگ و ارزش، لودویگ ویتگنشتاین، گردآوری جی اچ فن رایت و هایکی نیمان، ترجمه ی امید مهرگان، گام نو، 1381
(علامت های نگارش از خود کتاب است.)
۵ نظر:
اين مطلبت ذهن منو خيلي درگير مي كنه
خیلی جالب بود. تضاد رو خیلی ساده توصیف کرده
جالبه. کی با کی و چه زمانی قرار گذاشته که رنجی وجود نداشته باشه؟
نازنین جان فکر کنم منظور ویتگنشتاین روشنفکران نهضت عصر روشنگری ست.
آها! :)
ارسال یک نظر