می توانی سرت را بلند نکنی؟

تصور کن توی پیاده رو کنار خیابانی داری راه می روی و ذهنت مشغول افکار بی سر وتهی ست. سرت را بلند می کنی و بانویی را می بینی که دارد با پارچی گل های روی ایوان را آب می دهد. انگار لب هایش می جنبند، شاید دارد ترانه ای را با خود زمزمه می کند. آیا ممکن است که بار دیگر از آن پیاده رو رد شوی و آنجا که می رسی سرت را برای دیدن آن بانو بلند نکنی؟
تصور کن با دوستانت رفته ای گردش. شب را توی کوه مانده ای. نزدیک های صبح از خواب بیدار می شوی؛ از سرما و اشعه ی نوری که روی صورتت می رقصد. دوستانت خوابیده اند. سرت را که بلند می کنی چشمت می افتد به خورشید که دارد از بلندترین قله ی سرزمینت طلوع می کند. آیا ممکن است که تا آخر عمر بتوانی به سرزمینت خیانت کنی؟
تصور کن به خاطر گناهی نکرده پشت دیوارهایی بلند، زندانی شده ای ...